Esej napisany w czasie I wojny światowej, pedagogiczne confiteor Korczaka. To żarliwe wyznanie wiary w dziecko, w wyjątkowe miejsce najmłodszych w życiu świata. Uwzględnia, obok wiedzy pediatry i mądrości pedagoga, także spojrzenie poety i zadumę filozofa. Ciepły i bliski, służący radą opiekun idzie tu w parze z chłodnym mentorem, nieraz zmieniającym się w prześmiewcę. To refleksja o uciążliwej, codziennej i wyczerpującej pielęgnacji dziecka, ale też o radości, satysfakcji i dumie rodzicielskiej. Odsłania proces nabywania przez niemowlę sił fizycznych i psychicznych, wrastanie w życie społeczne i kulturę. Prawo do dzieciństwa – do miłości, radości oraz poczucia bezpieczeństwa – wymaga zmiany myślenia o dziecku, wymaga też przebudowy świata, w którym żyjemy.
